13/12 The Swedish Theory of Love

Voor velen is Zweden de perfect georganiseerde samenleving. Nergens ter wereld zijn burgers zo vrij en onafhankelijk van elkaar.

Maar maakt dat hyperindividualisme en die doorgedreven zelfontplooiing ook gelukkiger? Hebben mensen geen behoefte aan een sociale gemeenschap, aan contact en saamhorigheid? Willen we die totale individuele onafhankelijkheid eigenlijk wel?

In 1972 publiceerde de Zweedse overheid het manifest ‘The Family of the Future’ met een nieuw maatschappelijk ideaal: alleen wanneer mensen fundamenteel onafhankelijk zijn van elkaar, zijn authentieke relaties mogelijk. De Zweedse overheid zette alles in het werk om iedereen gelijke kansen en een onafhankelijk bestaan te bieden. Vrouwen kunnen via de spermabank kiezen voor alleenstaand moederschap, zieken en oudere kunnen een beroep doen op diverse instanties, een vrouw mag niet langer financieel afhankelijk zijn van haar man en kinderen niet van hun ouders. Alleen dan is echte, authentieke liefde mogelijk: wanneer we de ander niet meer nodig hebben.

Tot op de dag van vandaag is dit uitgangspunt voor de meeste mensen in de westerse maatschappij een ideaal. Vele decennia na de lancering van het manifest komen er echter steeds meer twijfels op. Want als mensen elkaar niet meer nodig hebben, is sociaal contact dan eigenlijk nog wel nodig?

Ruut Veenhoven
In samenwerking met PakhuisB organiseert Chassé Cinema een nagesprek met niemand minder dan geluksprofessor Ruut Veenhoven. Met hem praten we over geluk en (hyper)individualisme; hoe verhoudt ‘alleen zijn’ zich tot geluk en in hoeverre herkennen we de situatie in Zweden ook in ons eigen Nederland?